امروزه تلاش برای کاهش در مصرف سوخت، انتشار گازهای گلخانه ای و آلاینده های جوی، صرفه جویی اقتصادی و همچنین هماهنگ شدن با قوانین جدید نگرانی پیشروی صنعت کشتیرانی است. به منظور برآوردن و رسیدن به این اهداف تلاش ها و تحقیقات زیادی صورت گرفته است که در این مقاله برخی از روش های کاهش مصرف سوخت ازجمله بهینه سازی تریم شناور در آبخور طراحی موردبررسی قرارگرفته است. در این راستا مقاومت مدل شناور کانتینرKCS در آبخور طراحی محاسبه شده است. این تحلیل به صورت حل عددی و آزمایش تجربی برای تریم های 1/0-تا 1/0+ انجام پذیرفته است. نتیجه حاصل از مقاومت بدنه شناور مدل به بدنه اصلی تعمیم داده شده است در این خصوص، مدل ریاضی سامانه رانش کشتی در محیط محاسباتی سیمولینک نرم افزار متلب پیاده سازی گردیده است و با استفاده از این مدل، به ازای تریم های مختلف میزان مصرف ویژه سوخت شناور ارائه شده است. . با توجه به نتایج مدل سازی و شبیه سازی بدنه شناور کاهش 5/1 درصدی مصرف سوخت به ازای تریم بهینه نتیجه شده است.

لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

سابقه و هدف: با توجه به اینکه آکریل آکروپارس جهت ساخت پروتزهای ثابت موقت در داخل کشور تولید شده است و به دلیل نگرانی از به مخاطره افتادن سلامت پالپ به دلیل گرمازایی بیش از حد مجاز این آکریل و به علاوه به دلیل عدم ارایه نسبت مناسب پودر به مایع توسط کارخانه سازنده، این تحقیق با هدف تعیین نسبت مناسب پودر به مایع آکریل آکروپارس و مقایسه میزان افزایش درجه حرارت داخل اطاقک پالپ بین این آکریل و آکریل TRIM II صورت گرفت.مواد و روشها: این تحقیق تحقیقی تجربی است که به صورت invitro بر روی دندانهای کشیده شده پرمولر دوم و مولر دوم سمت چپ بالا با تراش ایده آل انجام گرفت. پودر مایع آکریل در آکروپارس با نسبتهای حجمی 8/1 به 1 و 2/2 به 1 مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: نتایج بدست آمده نشان دادند که بین افزایش درجه حرارت ایجاد شده در نسبتهای مختلف پودر به مایع آکریل آکروپارس، اختلاف معنی داری دیده نمی شود ولی افزایش درجه حرارت ایجاد شده به وسیله TRIM II،4.6±0.3˚C  و در مورد آکریل آکروپارس 4.5±0.3˚C می باشد که این اختلاف افزایش 25% به لحاظ آماری معنی دار می باشد (P<0.001).نتیجه گیری: رستوریشنهای موقتی ساخته شده توسط رزین آکریکلی TRIM II بطور مشخصی سبب تغییرات حرارتی کمتری در اتاقک پالپ دندان نسبت به رستوریشنهای ساخته شده توسط رزین آکروپارس می شوند.

زمینه و هدف: استفاده از رستوریشن های موقت، یکی از فازهای مهم درمانی در بیماران نیازمند پروتز ثابت می باشد. موادی که جهت ساخت این گونه رستوریشن ها مورد استفاده قرار می گیرند، باید دارای خصوصیات فیزیکی مطلوبی باشند. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی برخی خواص فیزیکی رزین های Tempron، TRIM، Duralay (آریادنت) و Acropars TRII از نظر استحکام خمشی (TS)، زمان سخت شدن (ST)، میزان انقباض در هنگام پلیمریزیشن (PS) و تغییرات دما در حین پلیمریزیشن (TR) انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی از چهار آزمون استفاده گردید. در آزمون بررسی TS، از هر گروه از رزین ها، 5 نمونه هم اندازه مکعب مستطیل شکل تهیه شد. نمونه های مذکور در دستگاه اینسترون تحت اعمال نیرو قرار گرفتند. پس از اِعمال نیرو توسط دستگاه اینتسترون بر نمونه های مزبور و وقوع شکستگی در آنها، میزان TS محاسبه گردید. در آزمون بررسی ST (در هر گروه 5 نمونه)، توسط دستگاه Gilmore needle، میزان ST محاسبه گردید. در آزمون بررسی PS، از هر گروه از رزین ها، 11 نمونه استوانه ای شکل تهیه و در مدت 24 ساعت میزان انقباض ناشی از پلیمریزیشن توسط میکرومتر دیجیتالی محاسبه شد. در آزمون بررسی افزایش دمای ناشی از پلیمریزیشن TR، پس از مخلوط نمودن پودر و مایع رزین (در هر گروه 8 نمونه)، توسط ترمومتر دیجیتالی به فاصله هر 10 ثانیه و به مدت 15 دقیقه، افزایش دما ثبت گردید. از آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون Tukey HSD جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده و 05/0p به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد.یافته ها: در آزمون بررسی TS، نمونه های رزین TRIM صرفا خم شده و دچار یک دفورمیشن پلاستیک شدند، ولی شکستگی در آنها ایجاد نگردید. در این آزمون، دو گروه Tempron و Duralay (آریادنت) اختلاف آماری معنی داری نداشتند (P=0.5)، ولی  Acropars TRII با دو رزین دیگر اختلاف معنی دار داشت و TS آن به طور قابل توجهی کمتر بود (P<0.01). در آزمون بررسی ST، اختلاف بین همه گروه ها معنی دار بود (P<0.01). کمترین ST مربوط به Acropars TRII (7 دقیقه) و بیشترین مربوط به Tempron (53/9 دقیقه) بود. در آزمون بررسی PS خطی، فقط اختلاف بین TRIM و Acropars TRII معنی دار بود (P<0.01)، ولی بین بقیه گروه ها اختلاف معنی دار نبود (P<0.05). پس از 120 دقیقه، روند انقباض در TRIM و Tempron تقریبا متوقف شده بود، ولی این روند در دو رزین دیگر به میزان کم ادامه داشت. در آزمون بررسی افزایش دما حین پلیمریزیشن، اختلاف بین رزین ها معنی دار بود (P<0.05). متوسط بیشترین افزایش دما مربوط به Duralay و کمترین دما مربوط به TRIM بود.نتیجه گیری: در مطالعه حاضر، در مجموع رزین TRIM بر بقیه رزین ها برتری داشت. Acropars TRII از نظر استحکام خمشی، ضعیف تر از بقیه بود و Duralay و Tempron به ترتیب بیشترین افزایش دما در هنگام پلیمریزیشن را نشان دادند.